Zaterdag 16 november 2019,
De dag van de oud-leerlingen

De dag van de oud-leerlingen 16/11/2019

Ik keek er meer en meer naar uit, eens ik het derde nummer van Kontakt dit jaar onder ogen had gekregen met de eerste uitnodiging voor het “evenement van het jaar”. Samen met mijn klasgenoten van de 1° Wet A uit het schooljaar 1968-69 werd ik een “Goudvos” van het College. Maar die jongelui van toen was ik al jaren uit het oog verloren en door acht jaar geleden naar Frankrijk te verhuizen, was de kans zeer klein om er nog ééntje zomaar te ontmoeten.

Dany Dherdt vormde de uitzondering op de regel toen hij ons, in september jl., veertien dagen kwam bezoeken. Toen we ons realiseerden dat lang niet iedereen geabonneerd was op het OLB-tijdschrift en er aldus een aantal het banket dreigden te missen, zijn we samen op zoek gegaan naar de rest van onze klasgenoten.

We stelden met verbijstering vast dat van de zesentwintig medescholieren er al (met zekerheid) vijf waren overleden. Van vier was geen enkel spoor te bekennen. Drie gaven geen respons op onze pogingen tot contact en drie waren die avond verhinderd of zagen het gewoonweg niet zitten. Het saldo, elf jongelui van destijds, thans wat gewichtiger (in kilo’s), met aangepaste kleuren (meestal grijs) en tonnen ervaring, telden de dagen af.

Ze kwamen binnengedruppeld, hun ogen waren groot en tintelend. Er werden handen geschud en er werd omarmd. Dat gaf een warm gevoel. We babbelden er lustig op los: de studies, het werk, de familie, het kwam allemaal aan bod. We waren uitgezwermd, van aan de kust tot in Limburg, van Frankrijk tot in het Midden-Oosten en zelfs tot in de Verenigde Staten. Onze professionele wegen hadden ons mijlenver van elkaar verwijderd, maar die avond heerste duidelijk het gevoel dat er tussen ons een band bestond die er altijd al was geweest.

Zoals voorzien in het programma kregen de jubilarissen in diverse groepen een rondleiding in de school.

Dhr. Marc Leyman, Algemeen Directeur van de Scholengroep Sint-Maarten, nam ons daarbij onder zijn hoede. Wij liepen door de oude studiezaal; herinneringen kwamen spontaan opborrelen: “ik zat daar, achter die pilaar”. Bij het oversteken van de speelplaats: “tegen die muur heb ik uren gekaatst”. Bij het verlaten van de kapel:  “met die botte metalen pinnen was het naar beneden glijden hier niet gemakkelijk”.

Het was avond en de ondergrondse eetzaal van de priesterleraars, al geruime tijd niet meer in gebruik, oogde somber. Ooit zaten hier, tweemaal daags, dertig geestelijken bij elkaar. In “onze tijd” was dat aantal reeds meer dan gehalveerd…

Dhr. Leyman beschreef de heersende etiquette van weleer, met o.m. de rangorde aan tafel, die in alle bisschoppelijke colleges dezelfde was. Hij trok onze aandacht op het belletje boven de tafel waarmee de Superior een seintje gaf aan het keukenpersoneel om te beginnen met opdienen of afruimen.

Toen was het tijd voor de huldiging van de zilver- en goudvossen. We werden in een aparte zaal verwelkomd door twee bestuurders van de oud-leerlingenbond, de heren Luc Corthals en Hedwig Van Herreweghe. Er werden nieuwsfragmenten geprojecteerd, uit het jaar dat we afzwaaiden, voorzien van commentaar met hier en daar een knipoog. Na de zilvervossen kwamen wij aan de beurt, ons wachtte een ”echte gouden” medaille!

Het formeel gedeelte werd afgesloten met een korte toespraak door oud-leerling Laurens van der Schueren, afgestudeerd in 1949  Hij eindigde met een adembenemende serenade.

Oud-leerling Marcel Lambrecht, afgestudeerd in 1943, trakteerde ons op een ware one-man show. “Il faut le faire” op die leeftijd. Bij momenten deed hij de zaal bulderen van het lachen: “mijn oud-klasgenoten waren dokters, advocaten, ingenieurs en sommigen liepen rond met een enkelband…”.

Tijdens de receptie met bubbels werd ons weerzien vereeuwigd aan een sportraam (the best pin-point available).

Tijdens het banket waren de contacten nog intenser, al bleven de conversaties grotendeels luchtig en vrolijk, soms waren ze voor heel even diep en ernstig. Maar vanzelfsprekend hadden de leuke anekdotes en de successen die avond de bovenhand.

Het afscheid was warm. “We zien elkaar terug!” klonk het. Ongetwijfeld zal één van ons daar in 2020 werk van maken. Maar waar? Wat mij betreft zijn ze hier met z’n allen welkom in La Douce France.